Day 89: Half of My Heart

Hindi ko alam kung gano katagal dapat tumagal ang LSS pero ang half of my heart ni John Meyer ay may isang linggo na ring nasa utak ko. In fact sa sobrang ligalig ng kantang yan, naisipan ko pa magonline sa mobile ko para panoorin sa Youtube ang MTV nya (blocked ang Youtube sa office, hmft!). Siguro kasi I can totally relate dun sa linyang “half of my heart got a grip on the situation, half of my heart takes time”. 

Actually dyan lang sa isang linya na yan ako nakakarelate kasi hindi naman ako broken hearted lol. 

Naiisip ko lang na magiging status ko yata ang linyang yan pag nagkataon at naging maganda ang resulta ng business trip ng aking asawa. Not that I don’t want it sabi ko nga sa previous entry ko, am so excited for my husband. Nagresearch na nga ako ng schools in Qatar and job opportunities haha. Meron na rin akong design ng magiging bahay namin dun. Exciting!!!

2 more months at patapos na ang 2010, parang kailan lang nagsisimula pa lang tayo ng taon. Eto at patapos na naman sya. Eto nga nagiisip na naman ako ng panibagong simula. Are we going to have a new start in Doha? Only God knows. Sabi nga, Thy will be done! If we’re destined to be in Doha in 2011 then so be it J.

Para daw matupad ang wish mo, kelangan isipin mo na mangyayari talaga. JUST THINK POSITIVE! Yun ang gagawin ko ngayon para talagang mangyari ang mga nais ko sa buhay hihi. 

Bukod siguro sa move to Doha na ineexpect kong mangyari, isa pa sa kinakaligalig ko ang wish kong manalo sa National Bonds hahaha. Hindi naman ako maselan, kahit yung 100,000 dirhams na lang at hindi 1million dirhams ang mapanalunan ko sobrang masaya na ko. I can finally pay off my debts and can finally make a new start. Sabi nga nung COO ng National Bonds “Discharge all your debts first and then start saving; even if it’s small – save now” kaya kinakarir ko ang pag-se-save sa National Bonds at baka sakali manalo ako sa raffle nila hehe.

2 days business trip ni habibi sa Qatar which means 2 days akong walang car hehe. Until now I am not yet decided whether mag-bus ako going to office or take a taxi but leave as early as 6am. Iniisip ko kasi if by bus I should start early din, like 6:10 maybe? LOL. Siguro mag-bus na lang ako tipid pa hahahah..problema lang kung pano ako tatawid sa mga stop light hahhahaahah..well, what to do para rin ito sa ikabubuti ng kaban naming mag-asawa so magtitiis ako for 2 days lol

Day 87: Moving On

(after almost 4 months of hiatus) 

Sabi nga nila you should always expect the unexpected. Change is the only constant thing in this world and yet not everybody welcomes it with open arms.

I have been living in UAE for the last 8 years and believe me, though some of my experiences are not very good, mahal ko pa rin ang UAE! I guess I would be crying a lot pag iniwan ko ang bansa ni Maktoum (UAE VP).

Last week, may bago at bonggang opportunity na dumating sa asawa ko. Though it has not been finalized yet, I can consider na almost 80% done deal na sya. I am so excited for my husband, so much that I almost forgot na may mga formalities kami palang kelangan iconsider hehe. Yung opportunity kasi na dumating would need us to move to Qatar. Masaya naman ako. Excited ako. In fact, I am not even worried that when I go there, magiging bonggang housewife ako at unemployed for some time. I have about $2,000 monthly payments (school, nanny, credit cards, utilities, etc), ako kasi ang in-charge sa mga extra expenses and my husband pays the house and other investments-chuva so if I lose my current job then that would mean wala akong ibabayad sa monthly expenses ko hahah. Baka si Neneng ireklamo ako sa labour pag di ko na sya napasahod ng ilang bwan (lol). Pero without the financial issue, I’d be happy to move anywhere na sabihin ng asawa ko.

Kung matutuloy na nga talaga kami sa Qatar, I’d miss Dubai so much. I have so many friends here, I’ve got relatives here. Louis Vuitton, my BFF is here (haha). I’ll miss my two friends na kahit yung isa panay negative force ang dala tas yung isa naman memory gap, mamimiss ko pa rin sila hihi.

If things went smoothly and we’re set to go, I just hope that Gabriel would find and meet new friends in Doha...that he’d enjoy his new school (whatever and wherever that is) and most of all I am really hoping that Gabriel & Gelo will enjoy living Qatar as much as they have enjoyed living in UAE.

Guess we just have to have faith and believe that everything will be alright besides I know that this is part of His plan and this is for our own good :)

My husband will have his site visit next week then after that they’ll be discussing his new position and of course, the compensation package (hehe). So for now, I am keeping my fingers crossed!

Day 86: Pagpaparamdam

wow. last post 25 March. kung inaamag talaga ang blog isa ang mga blogs ko ang malamang ang aani ng AMAG NA AMAG AWARD! muntik na kong umabot ng 3 months na walang sinulat? hehe. kasalanan ito ng IT namin na MANAGER na daw ngayon ng isa sa mga subsidiary namin. kalain mo yun?! tinanggalan nya ko ng intarnet. tapos-tapos nung nakaraang araw dinidiscuss sakin ang pagoopen ng separate email accounts for job hirings, heller, wala nga ako intarnet eeehhh...at nung ipamuka ko sa kanya yun, ayun napailing lang. hehe. problem, my friend! anong pakana kasi at tinangalan ako ng intarnet...hmf!

31 days to go. nasa pinas na ulit ako (sana). naka-schedule ang bakasyon, excited na since march. OA na sa pagcount down tapos mukang hindi naman matutuloy. o matuloy man parang di naman mashadong mageenjoy! i hetchu complications! hehe. bat ba di na lang maging simple ang mga proseso ng bagay bagay sa mundo.

bakit hindi na lang black or white. bat nauso pa yung fusha? fuschia? futcha!

anyways, its good to be back. nabibisita ko na ulit ang tumblr paminsan-minsan. at syempre di ako nagrereblog. panay lang pindot ng heart haha. kasi tinatamad pa rin ako. FB lang ang madalas ko bisitahin pag sinipag at email ko kasi baka sakali may totoong magsesend na sakin ng pera maliban sa mga lintek na spam na nanalo daw ako ng billion of dollars mula sa kung anumang contest na di ko naman sinasalihan.

sa tingin nyo kelan ulit to masusundan? ay may nagbabasa pala ba?

Day 85: Rayuma

korek. tama ang nabasa mo. rayuma nga ang title ng blog ko. alam nyo mga mambabasa (oo kayong 4 o 5 na bumabasa ng blog ko. konti na lang kayo di pa kayo magsipagcomment hahahah) alam ko naman na di ako type ni Kabayan dito sa aking tambayan. alam ko naman na simula pa lang di nya na ko feel kasi mas maganda ako sa kanya, bwahahahh. pero sadya atang tukso si Lord. alam nyo bang ang switch ng AC ko e nasa kwarto nya? hmf! hindi naman sa mapride pero parang di ko feel pumunta sa ofis nya at sabihin na..."ahmm, papatayin sana kita ko sana yung AC, malamig sa pwesto ko". baka naman kasi feel nya ng mala-yelong temperature as early as 8am diba? ayoko naman dahil lang sa AC e magkaron pa ng world war 3!

buti na lang mabait naman itong mga ofis boy namin, its either pakiusapan ko silang pakipatay ang AC or sila na mismo nagsasabi kasi nga sobra naman talaga ang lamig. rinig mo nga yung ugong ng AC na feeling ko nasa tuktuk ko mismo yun mismong AC! pak!

ewan ba naman kasi at sa di talaga malamang kadahilanan itong sulok na binigay sakin ng amo ko ay sobra kung mag absorb ng lamig. parang wala ng bukas kung maglabas ng lamig ang AC. bukod pa sa masakit sa buto, masakit din sa ulo kasi nasa tapat ng bumbunan ko ang lintek na ventilation o kung anumang tawag dun sa labasan ng hangin ng AC! isang maliit na ofis na may exhaust at yun ngang labasan ng hangin para sa AC, at yun labasan ng hangin na yan ang syang nakatapat sa upuan! di ko naman maikot ang pwesto ng mesa kasi ang haba ng mesa ko lalagpas sa pinto wahahaha...walang halong biro na ang length ng mesa ko ay halos 3/4 ng ofis ko hahaha. mas gusto ko pang cubicle na lang sana ang binigay sakin kesa isang opisinang puno ng mesa (lol)


kung itutuloy ko ang balak kong pagiikot malamang makulong na ko sa ofis ko, di na ko makalabas at wala ng makakapasok...wahahaha..natatawa ako sa naiisip ko. pero in fairness naman pag nagawa ko yang plano ko, di na ko lalamigin sa bumbunan, watchatink people?

teka......kung upuan naman ang ililipat ko muka rin akong tanga dahil nakatalikod ako sa pinto ng ofis ko hehehe. solution? wag na ko makealam sa ayos ng mga gamit ala naman ako mapapala.

hay, eto pa ha pagdating ko ng umaga uber lamig na. feeling ko papasok ako sa freezer at hindi sa opisina ko. kaya naman everyday pag umaalis ako ng ofis ko iniiwan kong nakabukas ang pinto para naman hindi makulob ang lamig sa loob magdamag. eto ka na, everyday din inaabutan kong nakasara ang ofis ko. leche! sino bang pakealamerong kamay ang nagsasara ng ofis ko, bakit kaya di sya magpatayo ng sarili nyang pinto at iyon ang isara nya bago nya lisanin ang ofis..hmf! lagyan ko yata ng kuryente yun door knob ng di sila nakikialam ng may pinto ng may pinto haha.

sabi nga ng matandang CAD dito na si Abdullah-boy (hehe) ilabas ko na lang daw yun mesa at upuan ko at sa labas ako ng ofis ko magtrabaho wahaha..good idea sana kaso nga lang tulad ng nabanggit sa taas mashadong mahaba ang mesa, matrabaho kung ilalabas. parang tinakda na yung mesa dito for life!

at para mawala ang pagkaimbyerna ko sa AC. nagisip na lang ako ng libangan..

picture taking (inabutan ako ng isang ofismate ko na nakanguso! hahaha..pumoposing eh, bakit ba!)

nagvideoke (ayaw maupload ng concert ko nakakabuset naman heheeh)


haist! gusto ko batuhin yung ceiling o kaya barahan yun bintana sa kisame para masira ang AC hahahaha


ano kaya magandang gawin dito sa lintek na problema ko. pag di ko kasi to sinolusyunan malamang sa edad na 25 may rayuma na talaga ako wahahahahahah

Pahabol:
10pm na pinipilit ko pa ring ipost ang concert ko..leche sayang ang boses! haha..hay iniz moment! eto mga link pakituruan nga ako mailagay sa blog ko ang aking awitin hahahahaah

http://www.filefactory.com/file/b0d6c13/n/Recording.amr
http://www.filefactory.com/file/b0d6c6b/n/Oursong.amr


kikiss ko makakapagturo sakin kung pano to mapapagana hahahaha

Day 84: Tarot o Charot?

last night was movie time with my boylets. at dahil tukso ako kahit alam kong prinsipe ng kaduwagan ang panganay ko, go ako sa pag-play ng Tarot ni Marian Rivera & Dennis Trillo. at first medyo naaaliw din ako kasi despite the fact na mayabang ako mag-play lagi ng horror matatakutin din naman ako hahaha.

anyways, tinatry ko rin kasi sanayin ang anak ko na manood ng horror. i know na lahat naman ng bata natakot sa horror movie pero di naman masamang unti-untiing sanayin diba? hehe.

so punta tayo dun sa movie. yun mga unang scene, nadadala rin ako ng mystery. panalo naman din sa mga effect. kaya lang nung andun na sa part na may umeksenang old lady na nagbabanta or something parang heller..same old, same old. pinoy horror movie talaga oo. isang eksena sa city, may trahedyang magaganap, may mamamatay, may aapir na matandang babae na makaluma ang damit at magbabanta at magsabi-sabi ng kung ano anong kwento at kababalaghan. ang dahilan ng trahedya? SUMPA. pano mapuputol ang sumpa? syempre alam din ng mga character pero di lang nila gagawin sa simula kasi wala ng thrill (lol). like yung Tarot, alam ng lolo ni Marian na si Dante Rivero na ang way to stop the 'zombies' from killing ay magpakamatay din sya pero di nya yun ginagawa. not until sa may bandang huli na ng movie. nagpaliwanagan pa nga yung mag-lolo bago rin naglaslas ng leeg si Dante Rivero. aliw lang dun sa part na yun, habang nagpapaliwanagan ang mag-lolo nawala rin naman yun pagsugod ng mga zombies sa harap nila. parang binigyan din naman sila ng time maglolo magkausap, how sweet ng mga zombies haha.

may part na nakita nila Marian ang isang ritual ng mga nagmumultong 'kulto members' instead tumakbo palayo, si Marian tumakbo palusob wahahahaa..oo nga naman, para mapahiwalay sya sa mga kasama nya tapos magsisisigaw (kalokohan!)

ang eksena sa 'gubat' pero kung umapir sila sa gubat mula sa city parang kapitbahay lang ba. tawid bakod lang, haha. si Marian kabuntisan nasa may burol..walang kasama! amf! ang hirap kaya maglakad sa patag ng buntis na buntis ka e yun pa kayang sa burol? hehe..nakekealam ako talaga....eto pa, may part na nakayakap kunwari si Dennis kasi multo na lang sya, hindi naman ginawan ng effect na nagfade away sya sa camera, pinakita yun patagilid syang umalis kay Marian tas next scene parang nagulat pa si Marian ala na yun kayakap nya...DUH! di mo ba namalayan naglakad patagilid? wahahahahahha

pero eto mas exciting sa movie kagabi. ang panganay ko as usual bokots. nagising na lang si Neneng around 3am na nasa paanan nya si Chloe ...."ate, ate di ako makatulog" ....bwahahahha..imbyerna si Neneng! pinabalik sa kama nya si Chloe at dinedma na..awa naman ni God, tulog na si Chloe when we left home this morning hehe

so shall i name this movie, TAROT O CHAROT?

Day 83: One Quick Moment

ilang bwan ko ng pinoproblema tong lintek kong credit card from HSBC. no, it is not because masyadong malaki ang utang ko (hehe) kung hindi dahil sa walang wentang services ng HSBC. as soon as i am done paying my debts, ikacancel ko na talaga tong lintek na toh nyahahaha...

ilang milyong beses na ko tumawag sa Customer Service nila to complain about my card. sa twing kasi i-ke-key in ko yung card number ko, sasabihin ng machine - SORRY YOUR CARD NUMBER DOES NOT MATCH OUR RECORDS..what the F?! pero pag nakakausap ako ng CSR naman they were able to pull up the info about my account and sasabihin sakin na OK naman daw ang card ko. i am going into an endless loop and talaga namang highest level ang pagkainis ko hehe.

i decided to visit their branch last Saturday. mahaba ang queue. may half an hour din akong naghintay only to be told by the CSR na they couldn't help me and i need to call their phone banking...again, what the fucking F?! nasa branch na nila ko and they couldn't help me kasi kelangan phone banking ang mag-a-assist? DOH! talaga. i also informed the nice CSR na pakiupdate ang aking date of birth kasi it seems that according to their system 21 May ang bday ko at hindi 21 Feb. when she asked for an ID i gave her may National ID, which is the only valid ID that will be acceptable by Bank and other government offices (according to the great UAE law implementor), pero i was advised na hindi pa nila nirerecognize ang national ID as a valid ID?? sobrannng what the F na ha!!

at eto na, naisipan ko na naman tumawag sa HSBC this morning to again complain (ala lang kasi talaga ko sawa hahahahah)..isang napakamalumanay na indiano ang nakasagot. sa sobrang lumanay parang gusto nya ubusin ang airtime nya sakin haha. sa simula pa lang feeling ko na walang mangyayari sa usapan namin. bakit kamo? e vine-verify pa lang nya ang card number ko naka-10 na ata syang ONE QUICK MOMENT sakin. at matapos ang ilang tanungan another ONE QUICK MOMENT. wala naman sana problema kung quick nga e kaso abay nagspend na ko sa kanya ng 10mins para lang sa simpleng verification?? amf! so imagine nyo yung tinagal ko sa phone nung nag-uu-umangal na ko regarding my card...lol...kabuset

hay naku, ayan napa-blog tuloy ako sa pagkainis ko.

Day 82: Broken

N-A-I-I-N-I-S ako! Last Friday kasi nagkaron kami ng small get together ng aking mga in laws. Wala ako mashadong kwento sa get together (lols). Nagihaw ihaw lang kami at naglaro ng PINOY HENYO. mashado akong masaya sa laro kaya vinideo ko sya at dahil nga nagvideo ako am so excited na ma-upload ito. unfortunately, sobrang bagal ng net sa bahay so i have to do it in my office..at yun...nangyari ang di dapat mangyari...

no, hindi ako nahuli ng boss ko na nag-a-upload ng video sa youtube..so far, di pa naman! haha. nasira ang celfone ko ng isaksak ko sya sa usb drive..grrrrrrr!!!!! nabasa naman sya ng pc ko but when i tried to open the folder, hindi na sya ma-read and when i checked my CP..eto na ang sabi - INSERT SIM waaaaaaaaaa kaimbyerna. when i tried to charge the battery naman eto ang sabi - PLEASE USE SONY ERICSSON BATTERY....waaaaaaa ulit..anoveh! SE battery kaya yun. 100% orig. hmft! ang analysis - navirus ang mobile ko kasi may trojan chuva na tumatambay sa system namin at syempre engz ang IT so di nya masolve lols

so ngayon eto nagtyatyaga ako sa cellphone ng anak ko. ayoko sya magring kasi jologs ang ringtone hahahah. kelangan ko toh pagtyagaan kasi i need a phone. i didn't have the time to go shopping last night kasi may school play si Kulet..haist!

hmmm gusto ko bumili ng Blackberry Bold o kaya kahit yung Curve na lang kaso naiisip ko, ano naman gagawin ko sa Blackberry? e ako ang taong pwede na ang 3210 kasi di naman pala-gamit ng features hmf. in fact, nakakapagpalit lang ako ng mobile kapag binili ako ng asawa ko o kaya pinilit ako ng asawa kong mamili hehe. Wala naman sana ako problema sa mobile ng anak ko, its just that antigas ng keypad, ang liit para sa tenga kong malaki at yun nga jologs ang mga ringtone...wahahahahaha...sige sige, kayo ba papatulan nyo ang J132 na Sony Ericsson?? hindi rin siguro..haha..nabili lang namin to sa BUY SIM, GET 1 PHONE FREE! wahahahahahah...amf!

i want SE Aspen din sana kaso lang wala pa sa market dito..kainis! na-te-tempt akong patulan ang Nokia E72 pero ayoko na sa Nokia mukang plastic na laruan hak hak hak..anyways, let's see kung anong mangyayari sa akin by the end of this week..it's either i gave up and will just buy myself whatever fancy-looking mobile phone available in Carrefoure (haha) or nadala ang husband ko sa paawa effect ko na di bagay ang J132 sa Louis Vuitton ko huwaaaaaaaaaaaaa....pak!

Day 81: Be Careful, Please!

(beware: this might take an hour to read, lol)

what a way to start my day. Katt told me the news about the accident in Limay, Bataan where 7 were killed.  hanuveh?! lagi na lang sa Limay. my first question (i think) was - "MAY KAKILALA BA TAYO...?" naging ugali ko na sa twing magbabasa ako ng news dito sa UAE, it's either inaalam ko kung Filipino ba ang sangkot or worst is kung kakilala ko.

ayokong makabalita ng isang bagay na hindi maganda at sankot ang mga taong kakilala ko ng personal. when i heard about Sheryl (ex-colleague in KPC), na naaksidente sa Oman on the way to Dubai, parang ilang months ko ring naiisip. she had fun with her friends and walang kamalay-malay na di na pala sya makakauwi ng buhay sa Dubai at lalo sa Pilipinas.

madalas nasa daan ang husband ko kasi part ng work nya tumambling sa iba't ibang site nila. i always pray to God that He always keep him safe and away from any harm. lagi ko sinasabi kay God, i am never ready and will never be ready for any bad news basta about my family. kahit nga ibang tao ang sangkot basta kakilala ko lang naa-aligaga ako, yun pa kayang pamilya ko na involve? no, never will i ever be ready for that!

when my doctor told me last December that i have (or had) bacteremia, nag-jump agad ang isip ko sa worst scenario ng balita. but then i told myself instead of dwelling into that negative thoughts, inisip ko na lang KUNG ORAS MO NA, ORAS MO NA. and i am very, very sure that God will not let me go without spending quality time with my family. as in He's letting me know na - - "hey you, warning na toh, wag ka ng maginarteng di kita kukuhanin kaya pakabait ka na. wag mo na sinusungitan ang mga anak mo pag patakla pasaway sila. ayaan mo na yung kakulitan ng asawa mo, naglalambing lang yun. yun mga kapatid mo namimiss ka lang kaya inookray ka at mga kaibigan mo pasasaan ba at magtitino din mga yan, wag mo na iniintindi..enjoy life while it last" hehe...kaya i decided to loosen up a little bit. di naman pwedeng ang iiwan kong memory sa mga kakilala ko lalo na sa mga anak ko at asawa ko e sandamakmak na sermon lang..nyehehe..i want them to remember me as someone na strict when it comes to right and wrong but cool enough to hang out with. isang maliit na tao na punong puno ng kadaldalan sa buhay at isang maliit na taong may malakas na boses..hahahahah

ah basta, may point si Katt. kelan pa natin ipaparamdam na mahal natin ang nasa paligid natin, kapag wala na? para lang trabaho, kelan mo pahahalagahan pag natanggal ka na? parang simpleng kape, kelan mo maiisip na dapat di ka kape ng kape kasi baka bukas ubos na yun, tas ala ka pambili, pano na ang kape moments mo? lols

friends, foes, mga boylets ko (dhae, chloe & gelo), family, katrabaho, kakilala at kahit mga di ko kakilala halabshu all..magiingat kayo palagi and always pray to God.. :)


PS:
Katuwaan lang, eto sa makakabasa lang at makakaalala lang naman. When my time comes (na wag naman sana soon, i want to see my great-grandchildren pa, hehe) eto requests ko:

• that ill be cremated (serious)
• that you guys will play the song I'm Gonna Be Ready by Yolanda Adams
• or  pwede na rin yung The Prayer by Yolanda Adams pa rin (hihi)
• and u should all wear white (kapish?!)

Day 80: Walang Title

kahapon binisita ko ang blog ni Joyo at nakakatawang isipin na kung hindi pa ko naligaw dun di ko maaalala na may blog din pala ako haha. naaahh, hindi ko naman nalimutan ang blog ko 'tis just that i got so busy with work, family and syempre sa sarili ko (lol).

130 days na lang maaamoy ko na naman ang polluted na hangin ng pinas, madadampian na naman ako ng malagkit na hangin at higit sa lahat, babalik na naman ako sa pagiging negra ko at ang hiram kong kulay ay biglang maglalaho dulot ng matinding sikat ng araw (bow!) but despite all that i am so happy that i am coming home this july. mula ng magpunta ako ng Dubai (in 2002) parang mga 4 times pa lang akong nauwi ng pinas and this year ako most excited..for some reason i don't know. maybe because i'm coming home with Gelo (my bunsutil) or is it because i might be travelling with Katt? another experience with a good friend :)

pero eto ang problema up until now wala pa kami ticket haha. damn, Emirates Airline at kung bakit ang flight on July 16 costs about $850 US while all the other days would only cost about $750 US..abah, malaking bagay ang $100 US. ika nga ni Katt, pangkain na rin yun sa Pinas no! lols. i know, i know some of u would say, 'pwede naman mamili ng ibang date or airline, kelangan ba July 16 at Emirates?'..well for two reasons:- one, direct flight ang Emirates which means less hassle; two, 16th kasi ang pinakaconvenient for all of us and yun date na yun ang swak na swak sa schedule ng mga events, hehe.

dati chicken na chicken lang sakin ang magbooking. DNATA is just a call away. but now that lumalaki ang family, nadadagdagan ang mga kasamang babyahe, masakit na pala sa ulo mag book ng flight tapos iniisip mo pa ang budge haha..headache! amf!

anyways, since wala naman kwenta ang blog ko as usual and i am just blabbing..ititigil ko na toh hek hek hek..i will try to write more often wag lang akong pipigilan ni FB at Tumblr. mashado kasi sila demanding hahahaha...

Day 79: Bati na nga kaya si Kris & James?

hindi na ko magtataka kung sugurin ako ng sandamakmak na ipis dito sa kinauupuan ko. sa dalas ba naman ng pangngatngat ko ng sokoleyt dito sa pwesto ko. madalas nakikita ko nalalaglag yun bits ng sokoleyt ko sa pagitan ng mga box file na nasa paanan ko haha

tinatry ko karirin ang tumblr pero sa totoo lang siguro dahil sa tagal ko ng tumatambay sa kung ano anong kalokohan sa intarnet. parang natatamad na ko sumabay sa bago...hehe. 2002 pa lang nakikisabat na ko sa forum, 2003 meron akong sariling website na nilumot na dahil di ko na nabalikan. di ko na nga alam kung anong pangalan hahaha. naadik na ko sa chat, nakabuo na ko ng napakaraming blog..hay! pero hindi kasi ako busy nung mga time na yun. WALA AKONG LIFE, sa brutal na salita..hahahah..kaya nagagawa kong karirin ang bawat nauusong bagay sa intarnet..ngayon abala na ko sa mga chikiting ko at sa magandang salita MAY BUHAY NA KO!

ayan ubos na sokoleyt ko, masakit na ngipin ko, tamad na utak ko magisip ng isusulat dito..

Day 78: Back to Normal

balik na naman sa normal ang buhay ko. walang trabaho sa opisina. nagiintay ng oras ng uwian at ngumangata ng sokoleyt sa twing maisipan. problema nga lang pag ubos na si sokoleyt (tulad ngayon). gusto ko umorder ng coke sa tindahan at sabayan ng isang bar ng kitkat kaso lang buong 200 ang pera ko. ayaw ko mabaryahan pag kasi nabaryahan mauubos ko na naman agad..hehe. kaya tiis na lang na walang coke at kitkat. mag-tea break na lang ako (lols).

after kulang-kulang isang bwan natapos ko rin yung Health & Safety Manual na pina-retype ng isang manager sa tambayan ko. nampucha sya, isang higanteng libro yun. pasalamat sya mahaba pasensya ko kung pindutan rin lang naman ang paguusapan (hehe).

eto ang problema, tapos na sya, naubos ko na ang pages. wala na akong trabaho. kung di ko naman agad tatapusin hindi ako titigilan nung manager na yun at parang sa twing makikita nya ko eh yung H & S manual ang naiisip nya...hmf! mahirap pa naman makipagkulitan sa kanya, kalahi sya ni Harry Potter na nilulunok ang bawat salita nya..amf!

pero sabi ko nga BACK TO NORMAL. ito ang normal kong buhay. darating sa ofis ng 7am, magiintay na may magbukas ng mahiwagang pintuan ng ofis, magfe-fesbuk, mag-yayahoo, tutunganga at magpapanggap maghapon na busy ako sa kakatype hehehe. magiintay na matapos ang office timing at magiintay ng mga kalahating taon pa sa baba ng building para sa sundo ko.

at pagkatapos ng lahat ng yan...dun ko pa lang mararamdaman ang tunay at exciting kong buhay...sasalubungin ng panganay kong paniguradong may comment na naman ako sa kanya, di ko pa man naibaba ang bag ko (haha), titingnan ng bunso kong parang aliw na aliw na makita na naman ako (kala ata clown ang ina nya) at hihilata sa kama na para bang pagod na pagod sa trabaho hek hek hek.

sabi nga JUST ENJOY LIFE wag na sayangin ang panahon sa pagmamarakulyo sa mga bagay-bagay na wala naman katuturan. magsisigaw ka man dyan at umatungal sa hirap ng buhay mo, wala naman ibang makakatulong sayo kung hindi ang sarili mo :)

Day 77: For A Change!

2010 na! Parang kailan lang..whew!

Mashado akong nagiging abala ngayon sa munting tambayan ko. Hindi ko alam kung dapat akong matuwa na finally nagkakaron ako ng pinagkakaabalahan. Wala na ko karapatang mag-kukuta-kuta sa pagkaburyong ko sa maghapon hehe.

Malapit ko na matapos ang Veronica Wants to Die ni Paulo Coelho. Malapit ko na rin makumbinse ang sarili ko na - - - BAKIT NGA BA HINDI KO GAWIN ANG BAGAY NA GUSTO KO? Hindi ko naman sinasabing ayaw ko ng ginagawa ko o ayaw ko ng anong meron ako. Masaya nga ako na may kumpleto at masayang pamilya ako, mga gwapong anak at asawang feeling member ng boom-boom-pow boys super responsable, mga kaibigan na kahit na may kanya-kanyang issues e nagagawang tumawa at humalakhak sa maghapon. Kahit na may isang higanteng SAD FACE na naka-ambang sa amin nagagawa naming palitan yun ng mas malaking GUMUGULONG AT HUMAHALAKHAK NA SMILEY FACE. Isang - - HAHAHAHA TANGA KA! - - - na linya lang, solve na kami! Meron akong kapatid na kahit madalas magpasakit ng bulsa ulo ko e still alam kong loves na loves ako. Meron akong trabaho na kahit kalahati ng katawan ko ay di kumbinsidong gusto ko talaga dito, still the fact na may trabaho ako ay isang blessing na. Hay ano pa ba hahanapin ko?

Pero alam nyo may gusto ako gawin - GUSTO KO MAGRESIGN SA TRABAHO AT MAG-VOLUNTEER SA UNICEF O KAYA SA KAPUSO FOUNDATION!

Ano sa tingin nyo? Matagal ko kasing pangarap yan e. Parang sapat na ang sampung tumatalembong na taon sa pagoopisina, gusto ko naman yun medyo kakaiba. Kung mahusay lang ako magtupi ng mga damit at mahaba pasensya ko sa mga makukulit na tao, baka nga nagapply na ko as saleslady hehe. Minsan curious ako, sino kayang mas masaya, ang mga nasa opisinang malaki ang sahod pero tali sa opisina-bahay ang buhay o ang mga saleslady na nasa minimum pero sa araw-araw na pagbubukas nila ng shop nila meron silang bagong nakikitang katawa-tawa o kamangha-mangha...hmmmmm

Ah basta gusto ko magtrabaho sa isang NGO! Wala lang..sabi ko nga FOR A CHANGE! :D